เพื่อนรู้ห้องเราแล้ว

 เช้าวันหนึ่งในวันนี้อากาศแจ่มใส แดดออกแต่ยังคงหนาว🥶

เราเปิดประตูออกไปที่ระเบียงเพื่อเอาผ้าห่มไปตาก

เรายื่นอยู่ที่ระเบียงสักพัก มองคนเดินผ่านไปผ่านมาที่ถนนด้านล่าง ก่อนที่จะกวาดสายตาขึ้น มองตรงไปที่ด้านหน้า

ป๊ะ! เราพบสายตาคู่หนึ่งจองตรงกลับมาที่เรา 😳

大哥 ต้าเกอ! คลาสเมทของเราเอง

เรากับต้าเกอจองกัน พร้อม stant ไปหนึ่งวิ ก่อนที่จะขำกร้ากกกก…ออกมาพร้อมกัน

ดีนะ วันนั้นไม่ได้แต่งตัวสบายๆ แบบประหลาดๆ ตามสไตล์คนไทยสายชิล 🤣🇹🇭

—

เท่านั้นยังไม่พอ เราเหลือบมองขึ้นไปเจอสายสายตาอีกคู่หนึ่งของเพื่อนเราที่กำลังยิ้มแฉ่งตรงมาให้ เราก็ได้ทีขำกร้ากกอีกรอบ พร้อมยกมือขึ้นมากุมหัว

ตลอดเวลาที่ผ่านมา เราพยายามไม่ได้ใครรู้ว่าเราอยู่ห้องไหน เพราะอยากเก็บไว้เป็น “เรื่องส่วนตัว หรือ พื้นที่ส่วนตัว หรือ private space”

แม้แต่เพื่อนผู้หญิงเราก็ไม่บอก ยกเว้นบางคนที่รู้

—

กลับมาที่ ต้าเก่อ

ที่เราขำกร้ากก เป็นเพราะว่า เราไม่ได้ expect ที่จะเจอใคร เราเดินฮำเพลงออกมาแบบชิลๆ พร้อมบิดขี้เกียจไปสองสามที

คนเราเวลาอยู่ข้างนอกก็สร้างภาพลักษณ์ไว้แบบหนึ่ง พออยู่ในห้องก็อีกแบบนึง 😆

วันก่อนเราออกไปตากผ้า ก็ ‘ป๊ะ’ กับห้องข้างๆ ที่พูดรัสเซีย เราเลยยื่นตากผ้าไปคุยไป เพื่อเป็นการทบทวนภาษา🤣 แต่ต้องบอกว่า ที่เจอวันนั้นสภาพเราก็ “มอม” พอสมควร

—

ต้อมยอมรับว่า เรารู้สึกผิดกับรูมเมทเล็กน้อย เนื่องจากตอนอยู่ที่ห้องเราแทบไม่คุยเลย 😅

เรื่องมีอยู่ว่า ตอนเราอยู่ข้างนอก เราค่อยข้างจะ socialise และ talkative ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่ใช่ธรรมชาติของเราเท่าไร แต่เป็น skills ที่เราต้องการจะฝึก

พอเรากลับห้องเราเลยไม่คุย เพราะว่าอยู่ข้างนอกคุยจนเหนื่อยแล้ว 😅